Historia Sielnicy


Piotr Kwasiżur

Krótki Zarys Dziejów Wsi Sielnica


W południowo wschodniej Polsce w krainie fizjograficznej zwanej Pogórzem Przemyskim, w województwie podkarpackim, w gminie Dubiecko, znajduje się wieś Sielnica. Teren wsi, od południowego zachodu graniczy z wsią Dylągowa, od północnego zachodu i północy z Pawłokomą, od północnego wschodu z Bachórcem, od południowego wschodu z Słonnem, zaś od południa z Łączkami.

Liczne badania archeologiczne prowadzone na terenie nadsańskim dowodzą jego zasiedlenia już w okresie neolitu (4500-4200 lat p.n.e.), brązu (1700-700 lat p.n.e.). Dalsze znaleziska dowodzą istnienia na tym terenie osadnictwa kultury Przeworskiej. W okresie wczesnośredniowiecznym następuje intensyfikacja osadnictwa na obszarze nadsańskim. Od VIII w. wzdłuż Sanu, po obu jego brzegach zakładane są liczne grody między innymi na terenie dzisiejszej wsi Sielnica[1]. Gród ten nie odegrał większej roli w rozwoju późniejszego osadnictwa otwartego ponieważ zanikł wcześniej i nie jako punkt obrony i nie oddziaływał bezpośrednio na wytworzenie się przy nim osady wiejskiej.





Królestwo Polskie za czasów Kazimierza Wielkiego

Zdaniem Adama Fastnachta kolonizacja polska na obszarze ziemi sanockiej miała miejsce przed włączeniem jej do Polski przez króla Kazimierza Wielkiego. Nie wątpliwie obszar ten nie stanowił na początku XIV w. zupełnej pustki tylko brak jest konkretnych dokumentów stwierdzających istnienie osad.

Władysław Opolczyk
Pierwsza historyczna wzmianka o Sielnicy ówczesna nazwa osady Szynnicza pochodzi z 8 XI 1377 r., wówczas to Władysław Opolczyk (?-1401) namiestnik ziemi halickiej nadaje Sielnicę Piotrowi i Kliszowi Kossarowiczom w zamian za wieś Targowiscze najprawdopodobniej Rusinom. Możemy założyć, że historia tej osady mogła sięgać czasów staroruskich. Piotr i Klisz Kossarowicz byli zobowiązani do służby wojskowej na koniu z łukiem i mieczem. Otrzymali oni prawo posiadania w tej wiosce karczmy, młyna, barci, pastwiska oraz cerkwi z obowiązkiem płacenia kunicznego. 
O to treść tego przywileju: Kossarowicza et Clischonem fratrem suum In prefatam villam Synnicza locamus,ut in ipsa debeant residere. Quibus hominibus spsspondemus per presentes, qudo ipso verocicira eademiura, quibus in Targoviscz fungebantur, volumus conservare ita, quo de predicta villa nobis, quando necesse fuerit, in contribucionibus, in equo cum sagittis et gladio expensis propriis servire tenebuntur. Ipsisque Petro et Clisioni suisque[2].
26 V 1386 r., Żegota wojewoda sanocki wspólnie z asesorami zaświadczają, że bracia Piotr i Klisz dziedzice z Sielnicy, przedłożyli sądowi dwa przywileje, jeden wystawiony przez króla Kazimierza Wielkiego, a drugi przez Władysława, księcia opolskiego, na mocy których posiadają oni prawo. wyboru popa. Przedkładają je wbrew roszczeniom Andrzeja popa z Buchur (Bachórza) i Jakuba popa z Synnycza(Sielnicy)[3]. W oparciu o te informacje możemy stwierdzić, że w tym okresie większość mieszkańców wsi była wyznania prawosławnego.



Z czasem pierwotna nazwa wsi nie utrzymała się. Jak wynika z dokumentów, nazwa osady podana została etymologicznym zmianom. I tak w 1377 Synnicza[4] w 1386 r., wieś nosiła nazwę Synnycza[5] w 1424 Synycza[6], a w 1442 Szynycza[7]. Wzmianki z 29 VII 1424 r., o sołtysie imieniem Petrus (Piotr) w Sielnicy wskazują, że wieś lokowana była na prawie niemieckim[8]. I była własnością króla włodarzyli nią osadźcy tzw. sołtysi. Z czasem wieś przeszła na własność prywatną podobnie jak większość miejscowości, przechodząc z rąk do rąk w wyniku zastawy, wykupu lub dzierżawy. 


Szreniawa – herb Piotra Kmity
Sielnica po raz pierwszy jako własność prywatna została odnotowana w 1440 r., w dobrach rodziny Kmitów jako własność Mikołaja Kmity kasztelana przemyskiego[9]. Pod rokiem 1467 znajdujemy wzmiankę, że w Sielnicy istniała cerkiew, w której nabożeństwa odprawiał pop imieniem Chodor[10]. Zapis ten świadczy o tym, że struktury Kościoła prawosławnego na tym terenie były dosyć dobrze rozwinięte. Sielnica była wsią średniej wielkości. Brak niestety bliższych informacji odnośnie potencjału demograficznego i gospodarki wsi. W 1.poł. XV w. Osada liczyła zapewne nie więcej jak kilkudziesięciu mieszkańców i kilkanaście domostw.
Mikołaj Kmita w 1440 r., zastawił wieś Piotrowi i Chodorowi Kosarzowiczom za 38 groszy szerokich zachowując dla siebie robociznę dwa dni rocznie. W 1515 r., Sielnica należała do dóbr dubieckich. Na terenie wsi znajdowało się wówczas karczma i młyn, a areał uprawny wynosił 4 łany pola[11]. Katarzyna Kmita córka Stanisława Kmity i Katarzyny Tarnowskiej ostatnia właścicielka dóbr dubieckich z rodu Kmitów. W 1515 r., odstąpiła prawa do tej własności, marszałkowi wielkiemu koronnemu Piotrowi Kmicie, który był jej stryjecznym bratem. Po zawarciu związku małżeńskiego z Stanisławem Stadnickim z  Żmigrodu w 1519 r., rozpoczął się jedenastoletni okres sądowego ustalenia własności dóbr dubieckich pomiędzy Stadnickim, a Kmitą zakończony w 1530 r., zwycięstwem Stadnickiego.



Położenie wieśniaków w omawianym okresie nie było tak niekorzystne jak mylnie niektórzy sądzą. Zobowiązania ludności wiejskiej były rozmaite i zależne na jakim prawie dana osada była lokowana wołoskim, niemieckim lub ruskim. Jak wiemy Sielnica była lokowana na prawie niemieckim. Wieśniacy siedzący na prawie niemieckim dają na rok 1 grzywnę czynszu ( z tego  dla sołtysa), 2 miary zboża, 2 kury, 12 jaj (  produktów dla sołtysa), 14 dni roboczych. Po za tym 6 groszy i 2 miary żyta dla plebana oraz 2 grosze podymnego na rzecz państwa[12].


Bitwa pod Oryninem



Lata 1474-1534 oraz 1605-1633 to okres największego natężenia najazdów tatarskich na te ziemie. Miały one charakter rabunkowy Tatarzy pustoszyli te tereny. Zabierali bydło, konie, żywność, a ludność brali w jasyr. W 1623 r., Tatarzy Bodziaccy pod wodzą murza Kantymira opanowali znaczne tereny Rusi Czerwonej. Swój kosz rozbili pod Medyką skąd dokonywali swych rabunkowych wypraw. Największych zniszczeń dokonała wyprawa czambułów tatarskich prowadzona spod medyki w połowie czerwca 1624 r.[13] W ciągu trzech dni od 11 do 13 czerwca tatarom udało się splądrować spory teren gęsto zaludniony od Przemyśla do Rzeszowa między innymi wieś Sielnicę. Tak to wydarzenie opisał łaciński biskup przemyski Paweł Piasecki: w miesiącu zaś w Czerwcu ciężko ziemię ruską utrapił najazd Kantymira Murzy, który z 50 000 Tatarów z Wołoszczyzny od Śniatyna wtargnąwszy z niesłychaną szybkością do Medyki i tam założywszy kosz, na wszystkie strony po za Jarosław, Brzozów, Krosno, Rzeszów, Sędziszów rozpuścił swoje zagony, które pożogą i łupiestwem spustoszyły niezliczony, wielką moc ludu wiejskiego uprowadziły[14]. M. Horn odtworzył przypuszczalną liczbę zniszczonych osad w ziemi sanockiej na skutek najazdów i wyniosła ona 9 miast i 68 wsi. Według wspomnianego autora Tatarzy uprowadzili lub zabili 786 mieszczan i aż 3332 chłopów. Ostatni najazd tatarski na tereny ziemi sanockiej i przemyskiej obył się w 1672 r.[15] Ze względu na brak pełnej bazy źródłowej trudno się pokusić o pełne otworzenie zniszczeń jakich dokonywały najazdy tatarskie na wieś Sielnicę. Jednocześnie można stwierdzić, iż straty materialne jak i w populacji nie odbiegały od strat w innych wioskach na tym terenie. 


Obrona Przemyśla przed wojskami Rakoczego w 1657

Po raz drugi wieś boleśnie przeżyła wraz z całą Rzeczpospolitą, wydarzenia wojenne okresu potopu szwedzkiego. Przemarsze obcych wojsk nie ominęły Sielnicy. W 1657 r., przez te tereny w kierunku Krakowa przeszedł jeden z oddziałów armii księcia Jerzego II Rakoczego pod dowództwem Ferensa Istvana czyniąc wielkie spustoszenie po swej drodze[16]. Między innymi zniszczono Dynów, Brzozów i Sanok. Kronikarz Samuel Prądzki z charakteryzował sposób prowadzenia wojny poprzez wojska Rakoczego na terytorium ziemi sanockiej i przemyskiej: Siedmiogrodzianie, kozacy. Wołosi, a nade wszystko kozacy z szatańskim okrucieństwem palili wszystko po drodze, nie oszczędzali niemowląt w kolebce, gwałcili kobiety, rabowali dwory, kościoły, bezcześcili ołtarze, męczyli Księży i mnichów rozkopywali groby szukając klejnotów, rozrzynali piłami ludzi, szukając połkniętych pereł, piekli nieszczęśliwe ofiary, gotowali w kotłach od piwa, nogi i ręce ucinali, smołą oblewali, na pal wbijali, nie folgując wiekowi, płci, kondycji[17].


Przynależność administracyjną Sielnicy na przestrzeni wieków, można podzielić na kilka okresów. Od początku swego powstania, aż do I rozbioru Rzeczpospolitej Obojga Narodów w 1772 r. Sielnica wchodziła w skład ziemi sanockiej województwo ruskie. 


Arcyksiążę Józef II Habsburg


Po pierwszym rozbiorze polski wieś Sielnica znalazła się w zaborze austriackim, który otrzymał nazwę Królestwo Galicji i Lodomerii. W rok po przyłączeniu tych ziem do Cesarstwa austriackiego przez ziemie te przejeżdżał następca tronu austriackiego arcyksiążę Józef II Habsburg. Odbywał podróż do Lwowa trasą z Humenego przez Lesko, Sanok, Brzozów, Dynów, Dubiecko, Jarosłąw i Przemyśl. Przejazd Najjaśniejszego pana był dla lokalnej społeczności wydarzeniem sensacyjnym[18]. Od 1773 r., władze austriackie przygotowywały projekt podziału administracyjnego Galicji. W 1783 r., wprowadzono podział jedno stopniowy na cyrkuły, których utworzono dziewiętnaście i Sielnica znalazła się w cyrkule sanockim. W 1849 r., Galicję podzielono na okręgi i Sielnica znalazła się w sanockim. W 1867 r., wprowadzono podział na powiaty i Sielnica została włączona w skład powiatu Brzozowskiego. W 1886 r., wyłączono z terenów powiatu brzozowskiego i przyłączono do powiatu przemyskiego – 12 miejscowości, stanowiących zarówno gminy jaki i obszary dworskie. Między innym i wieś Sielnicę. Nowy podział administracyjny obwiązywał od 1 IX 1886 r.[19]


Po upadku I Rzeczpospolitej naród nie jednokrotnie stawał z orężem w walce z zaborcami o niepodległość. Po klęsce powstania listopadowego w 1831 r., na ponad dekadę zostały zdławione tendencje wolnościowe w narodzie.


Edward Dembowski na czele procesji 27 lutego 1846

Kolejnym i jakże tragicznym w skutkach w XIX wiecznej historii naszej ojczyzny było powstanie krakowskie. Rankiem 21 II 1846 r., na znacznym terytorium obwodu sanockiego ogłoszono rozpoczęcie powstania w kościołach, cerkwiach w dworach zapowiedziano zniesienie pańszczyzny. W zrywie tym czyny udział wzięli ówcześni spadkobiercy Sielnicy bracia Kajetan i Władysław Dydyńscy hr. Gozdawa będących w tajnej konspiracji Młodej Sarmacji. W wyniku braku poparcia większości społeczeństwa na odezwę powstańców zryw po trzech dniach upadł. Duży wpływ na tą sytuację miało opowiedzenie się stanu chłopskiego po stronie władz austriackich i wystąpienie zbrojne przeciwko rodzimej szlachcie. W trakcie dogorywania powstania chłopi z Sielnicy ograbili dwór. Za swój udział w powstaniu bracia Dydyńscy zostali skazani przez władzę austriackie odpowiednio Władysław na 12 lat więzienia, a Kajetan na 8 lat[20]. Władzę austriackie po upadku powstania chcąc uspokoić nastroje w społeczeństwie zdecydowały się na udzielenie amnestii jej uczestnikom. Jeszcze przed dekretem zapowiadającym amnestię z dnia 17 X 1847 r., w więzieni na zapalenie płuc zmarł niespełna dwudziesto letni Kajetan[21].
 Na początku lat pięćdziesiątych XIX stulecia wieś przeszła w posiadanie Cypriana i Celestyny Jaworskich[22]. Według austriackiego spisu ludności z 1870 r., wieś liczyła 683 mieszkańców. W posiadaniu właściciel Sielnicy rodziny Jaworskich znajdowało się 169 morgów gruntów ornych, 46 morgów łąk i ogrodów, 76 morgów pastwisk oraz 475 morgów lasu. W rękach indywidualnych właściciel znajdowało się 655 morgów gruntów ornych, 23 morgi łąk i ogrodów, 209 morgów pastwisk, oraz 22 morgi lasu[23].





Pod koniec XIX w. Sielnica liczyła 724 mieszkańców, 697 rzymsko katolików, 24 grekokatolików i 3 Żydów. Do wsi należy osada. Zasanie na lewym brzegu Sanu, wieś graniczy z Piątkową, na wschód z Polchową i Podbukowiną. Od południa i wschodu otaczają ją lasy[24]. Pierwsza szkoła w Sielnicy pojawiła się dopiero 1892 r., była to szkoła jedno klasowa. Pierwszym wykładowcą w tej szkole był Zapałowicz Zygmunt[25]. Obowiązek uczęszczania do szkół w Galicji pod koniec XIX w. trwał od 6 do 15 roku życia. Nauka była bezpłatna i obowiązkowa. Jednak dużo czasu minęło nim te dwa przymiotniki były w pełni realizowane. Bardzo ważną rolę czasu zaboru austriackiego w życiu wsi odgrywało rolnictwo. Na podstawie map katastralnych można otworzyć układ pól uprawnych. Stanowił on bardzo charakterystyczny dla tego regionu układ niwowy. Polega on na ułożeniu gruntów równoleżnikowo w poprzek wzgórz i dolin, a prostopadle do zboczy[26]. Taki układ działek dawał każdemu osadnikowi różne pod względem wartości użytkowanej działki. Parcele z ubiegiem czasu ulegały rozdrobnieniu w wyniku podziałów spadkowych niemniej jednak stan obecny potwierdza stan pierwotny.


 
Od 1918 do 1939 r., wieś należała do powiatu przemyskiego, województwo lwowskie. Po II Wojnie Światowej Sielnica wchodzi w skład powiatu przemyskiego, województwo przemyskie. 




W przededniu wybuchu II wojny światowej wieś liczyła 992 mieszkańców[28]. Po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej dnia 9 IX 1939 r., przez terytorium Sielnicy i Dylągowej wycofywały się odziały 24 dywizji piechoty wojska polskiego pod dowództwem płk Bolesława Schwarzenbergera-Czernego. 11 września Niemcy po przełamaniu obrony na Sanie wkraczają na te tereny kierują się przez Piątkowe Ruską w kierunku Birczy w pościgu za cofającym się Wojskiem Polskim[29].






Jeszce przed wybuchem II wojny światowej w dniu 23 VIII 1939 r., w Moskwie podpisano pakt o nieagresji pomiędzy III Rzeszą i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich pakt w imieniu swoich przywódców, Adolfa Hitlera i Józefa Stalina podpisali ministrowie spraw zagranicznych obu państw Joachim von Ribbentrop i Wiaczesław Mołotow. Do paktu dołączono tajny protokół w którym dokonano podziału terytoriów państw Europy Środkowej i Wschodniej Odnośnie polski w protokole zapisano, że strefy interesów Niemiec i ZSRR będą rozgraniczone wzdłuż linii rzek Narwi, Szczucin, Wisły i Sanu[30]. Sielnica znalazła się w granicach państwa Radzieckiego. Pierwsze oddziały sowieckie pojawiły się we wsi pod koniec września i pod okupacja sowiecka wioska pozostawała do 22 VI 1941 r.



Po agresji Niemiec na Związek Radziecki wioska pozostawała pod okupacją wojsk niemieckich do lipca 1944 r. W okresie okupacji Niemieckiej mieszkańcy wisi nie odmawiali pomocy eksterminowanym Żydom. We wsi pomocy ukrywającym się Żydom udzielały Stefania Krzywińska, Zofia Radoń oraz Zofia Bułdys[31]. 



W wyniku radzieckiej operacji Lwowsko-Sandomierskiej przeprowadzonej siłami 1 frontu ukraińskiego pod dowództwem marszałka Iwana Koniewa. Wojska radzieckie 29 VIII 1944 r., osiągnęły linię: Sanok, Jasło, Szczucin, Łagów, Opatów, Zawichost, Józefów. Po trzech latach okupacji niemieckiej wieś została wyzwolona. 




Dnia 4 X 1945 r. Sielnica wraz z sąsiednimi wioskami Bartkówką i Dylągowa, zostały prawie całkowicie spalona przez sotnie U 4 Burłaki Bira Ukraińskiej Powstańczej Armii pod dowództwem Wladimira Szczygielskiego. ps. Burłaka. Drugi napad oddziałów UPA miał miejsce 1 I 1946 r., w wyniku którego zostały spalone zabudowania gospodarskie we wsi prawie w całości[32].Był to ukraiński odwet za pacyfikację wsi Pawłokomy. Mieszkańcom, którym nie udało się uciec lub schować poza obejściem gospodarskim zostali zastrzeleni lub spłonęli w ogniu. Podczas pierwszego spalenia śmierć ponieśli: Banaś Walenty lat 53, Banaś Kunegunda lat 46, Banaś Genowefa lat 22, Banaś Zofia lat 18, Banaś Władysław lat 14, Banaś Stanisław lat 7 oraz ówczesny sołtys wsi Kurasz Jan lat 53. Większość mieszkańców wioski schroniło się w osadach położonych po drugiej stronie Sanu[33]. 





Niektórzy mieszkańcy wsi brali czyny udział w walce z nazistami. Nie wątpliwie do grona tych osób zalicza się Józef Hniłka ur. 19. 3. 1911 r., w Sielnicy zm. 20. 8. 1944 r., we Francji. Żołnierz 1 dywizji pancernej. Pełnił funkcję kierowcy Scout Car (opancerzony samochód rozpoznawczy produkcji kanadyjskiej). Poległy w miejscowości Coudehard podczas przełamania obrony niemieckiej w Normandii przez aliantów. W literaturze przedmiotu znanej jako Bitwa pod  Falaise. Pochowany został na cmentarzu wojennym Langannerie gr. V-C-12[34].



Na dzień dzisiejszy Sielnica zajmuje powierzchnię około 1092 ha i zamieszkuje ją 294 mieszkańców wyznania rzymskokatolickiego.  Po reformie administracyjnej przeprowadzonej przez rząd Jerzego Buzka w 1999 r., wieś z dniem 01.01 1999 przynależy do gminy Dubiecko, powiatu przemyskiego, województwa Podkarpackiego. Uwzględniając podział administracji kościelnej Sielnica należy do parafii Dylągowa erygowanej w 1554 r., dekanat Dynowski, archidiecezji przemyskiej[27]. Na jej terenie znajduje się kilka zabytkowych kapliczek z XIX w. oraz budynek szkoły pochodzący z 1. poł. XX w. Na terytorium wioski znajdował się także młyn wodny, który był własnością rodziny Ofsianych, a także wiatraki. Na terenie wioski znajdują się także ziemne umocnienia linii młotowa. Bardzo ciekawym zabytkiem kultury materialnej znajdującym się na w Sielnicy są ruiny grodu z resztkami wałów biegnących pierścieniowato i fragmentami ceramiki przypuszczalnie kultury łużyckiej, oraz wczesnośredniowiecznej W Sielnicy znajdował się także nieistniejący już dzisiaj dwór z folwarkiem. Dobra te były własnością rodziny Dydyńskich[35].




 
 
Źródło: F. Siarczyński, Słownik historyczno-statystyczno-geograficzny królestwa Galicyi, t. 3, (rkps Bibl Ossol. sygn. 1825/III), s. 114.

Sielnica w cyrkule sanockiem blisko Dynowa z dworem i folwarkiem nad sanem. dziedzictwo Dydyńskich[36].


Herb szlachecki Gozdawa

Oto jego opis z XIX w. Dwór w Sielnicy był drewniany i wielki, ale stary już dużo przygarbiony do ziemi, pokoje w nim były duże ale nizkie i po staroświecku malowanem płotnem obite, sprzętów w nich było wiele, ale lubo znać było i na nich dawniejszą wykwintność ceność, dzisiaj więcej uderzały wiekiem swym i zużyciem, nieżeli pięknością. (…) Po obu stronach dworu, obruconego plecyma do doliny sanockiej i samejżę rzeki, stały wielkie i porządne zabudowania gospodarskie, pomiędzy ktoremi a przed samem dworem rozścielał się gładki zielony dziedziniec, w środku dziedzinca stało całe koło uformowane z kilkunastu lip starych, pomiędzy niemi umieszczony był ogromny stół kamieny z płyt kilku złożony i do okoła ławami obstawiony. (…) a przed samymi oczyma wprost rozciągała się wieś cała ze swojemi sadami, nad ktoremi na pagurku pomiędzy drzewami podnosił się drewniany ubożuchny kościółek owóż cały widok Sielnicy[37].


Sielnica

Źródło: Księga adresowa Polski wraz z w. m. Gdańskiem dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa; Annuaire de la Pologne y Compris la V. L. de Dantzig, Warszawa 1928, s. 916





Zaprezentowany w niniejszym studium zarys dziejów wsi Sielnicy nie stanowi dogłębnego studium nad historią tej wioski warto by było to w bliskiej przyszłości uczynić, ale jest jedynie próbą popularnego przybliżenia Czytelnikowi ogólnego zarysu historii tej wsi. Przy opracowaniu tego tematu wykorzystano literaturę dawniejszą i nowszą.




Przypisy.
[1] J. Rożańsk, Dubiecko i okolice, Rzeszów 1982, s .4; Więcej na temat Grodu w Sielnicy Zob. A. Żaki, O grodzie w Sielnicy „Pawłokomie” i innych warowniach małopolskich, „Z otchłani wieków”. R. 22: 1953, s. 93-97.
[2] Zbiór dokumentów małopolskich, t. 4, wyd. S. Kuraś, I. Sułkowska-Kurasiowa, Kraków-Wrocław 1969, s. 190; A. Fastnacht, Osadnictwo ziemi sanockiej w latach 1340-1650, Wrocław 1962, s. 94. Zob. J. Czajkowski, Studia nad Łemkowszczyzną, Sanok 1999, s. 131.
[3] B. Ulanowski, Dokumenty Kujawskie Mazowieckie przeważnie z XIII w, w: Scriptores rerum Polonicarum, t. 12, s. 380-381.
[4] Zbiór dokumentów…, s. 94
[5] Ibidem, s. 224.
[6] Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Aleksandra hr. Stadnickiego. Wyd. staraniem Galicyjskiego Wydziału Krajowego, t. 11, Lwów 1886, nr 81, s. 11.
[7] Ibidem, nr 1476-1478, 1481, 1483, s. 193.
[8]Ibidem, nr 81, s. 11; J. F. Adamski, Brzozów – zarys monograficzny, Brzozów 1990, s. 49.
[9] R. Trawka, Kmitowi. Studium kariery politycznej i społecznej w późnośredniowiecznej Polsce, Kraków 2005, s. 136.
[10] P. Dąbkowski, Ziemia Sanocka w XV stuleciu, cz. 1, Lwów 1931, s.75.
[11] Źródła dziejowe, t. XVIII. Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym, t. 7: Ziemie ruskie. Ruś Czerwona, cz. 1-2, oprac. A. Jabłonowski, Warszawa 1902-1903, s. 149.
[12] K. Maleczyński, T. Mańkowski, F. Pohorecki, M. Tyrowicz, Lwów i ziemia czerwieńska, Lwów b.r., s. 50-51.
[13] W. Sołtys, Klęski elementarne w ziemi sanockiej w XVII w. i ich wpływ na życie mieszkańców, w: Materiały Muzeum budownictwa ludowego w Sanoku, red. J. Czajkowski, Nr 28:1983, s. 64.
[14] Kronika Pawła Piaseckiego biskupa przemyślskiego. Wedle dawnego rękopisu, poprzedzony studyjum krytycznym nad życiem i pismami autora, Kraków 1870, s. 314.

[15] W. Sołtys, Klęski elementarne…, s. 64.
[16] M. Markiewicz, Historia Polski 1492-1795, Kraków 2002, s. 535.
[17] L. Kubala, Wojna szwedzka w r. 1655 i 1656, Lwów 1913, s. 149.
[18] J. Trzecielski, Pamiętniki i wspomnienia z ziemi sanockiej, Krosno 1907, s. 69-70. Dubiecko od czasów najdawniejszych do współczesności : współczesności: materiały z konferencji jubileuszowej z okazji 600-lecia nadania praw miejskich Dubiecku, red. J. Motylewicz, Dubiecko 2007, s. 82.
[19]Dziennik Ustaw i Rozporządzeń Krajowych (dalej: Dz. U. RK), cz. XX, 1886 r. Obwieszcze-nie nr 62 c. k. Prezydium Namiestnictwa z dnia 14 VIII 1866 r. L.6286/pr oraz rozp. Wysokiego CK Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dn. 8 IV 1886 r. L.1678/M.J, s. 210. Były to: Bachórzec, Drochobyczka z Hutą, Dubiecko, Kosztowa, Polchowa z Podbukowiną i Słonnem, Przedmieście Dubieckie, Czerwonka, Ruska Wieś, Sielnica, Ślewnica.
[20] A. Codello, Rok 1846 w Sanockiem (notatki po prof. T. Miękiszu), w : Rocznik Sanocki 1963, s. 190-192;S. Kieniewicz, Ruch chłopski w Galicji w 1846 roku, Kraków 1951, s. 114.
[21] J. Zathey, Pamiętnik Krakowskiej rodziny Louisów 1831-1866, s. 360.
[22] Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wlk. Księstwem Krakowskiem, Kraków 1905, s. 186.
[23] Przewodnik statystyczno topograficzny i skorowidz obejmujący wszystkie miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi W.X. Krakowskiem i X. Bukowinie, według najświeższych skazówek urzędowych ułożony i wydany przez Konrada Okszę Orzechowskiego. Dyrektora c.k. Sądowych biur pomocniczych w Krakowie, Kraków 1872, s. 74.
[24] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 11,Warszawa 1890, s. 536.
[25] Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskim na rok 1892, s. 472.
[26] J. Szymański, Nauki pomocnicze historii, Warszawa 2002, s. 209.
[27] Rocznik Diecezji Przemyskiej 1938, Przemyśl 1938, s. 59.
[28]Ibidem, s. 59; trzeba pamiętać, iż w skład wsi Sielnica wchodziła dzisiejsza wieś Łączki, która w 1988 r., odłączyły się od macierzy.
[29] R. Daleki, Armia Karpaty w wojnie 1939 roku, Rzeszów 2009, s. 123-146.
[30] A. Bregman, Najlepszy sojusznik Hitlera. Studium o współpracy niemiecko-sowieckiej 1939-1941, Warszawa 1997, s. 53.
[31] W. Wierzbieniec, Z dziejów społeczności żydowskiej Dynowa, 2003, s. 61.
[32] M. Kryczko, Jawornik Ruski-Dylągowa 25-26 Kwiecień 1944, Przemyśl 1992, s. 95-96; Relacja (pisemna) ks. proboszcza Franciszka Paściaka zamieszczona w kronice parafii Dylągowa.
[33] S. Jastrzębski, Martyrologia polskiej ludności w województwie lwowskim w latach 1939-1947. Zbrodnie popełnione przez nacjonalistów ukraińskich.
[34] Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946, Londyn 1952, s. 50.
[35] F. Siarczyński, Słownik historyczno-statystyczno-geograficzny królestwa Galicyi, t. 3, (rkps Bibl Ossol. sygn. 1825/III), s. 114.
[36] Tłumaczenie autora.
[37] Z. Kaczkowski, Dzieła Zygmunta Kaczkowskiego poprawione i przejrzane przez autora, t. 1, Warszawa 1874, s. 329-330.

6 komentarzy:

  1. Dobry wieczór, mój pradziadek (Zygmunt Rasiej) urodził się 11 Maja 1896 w Sielnica; Jego rodzicami byli Józef Rasiej i Anna Glek: szukam jej aktu urodzenia lub chrztu, gdzie mogę go znaleźć? Dziękuję bardzo, pozdrawiam, Stefano Angeletti

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Urząd Stanu Cywilnego w Dubiecku ma chyba jeszcze księgi z tego okresu.

      Usuń
  2. Panie Piotrze, widzę że nie tylko sporo Pan pracy włożył w artykuł, ale żyje Pan tym regionem i dla tego przyjemnie się to czyta. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Jestem z rodziny Banasiów wymienionych przez Pana w artykule.Jest pomyłka co do imion zamordowanych z rodziny Banasiów.Oprócz dziadków Walenty i Kunegunda zginęły same kobiety czyli moje ciocie Genowefa Zofia Władysława Stanisława. Na dowód mam zdjęcie nagrobka z cmentarza w Bachórcu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czy to prawda że w tym miejscu gdzie stał dom rodziny Banaś jest wybudowana kapliczka na cześć ich tragicznej śmierci ...

      Usuń
  4. Dużo informacji , miło się czyta ten opis dziejów wsi Sielnica ... Wieść głosi że w tym miejscu gdzie stał dom w którym zginęła rodzina Banaś w piwnicy tego domu który został podpalony w raz z ukrytą w niej rodziną . Została wybudowana kapliczka nie opodal rzeki San ...tak głosi opowiadana legenda przez mieszkańców tej Wsi...

    OdpowiedzUsuń